मायाका बारेमा

अहिले कसैका लागि चिठी लेख्न फुर्सद छैन । फोनमा कुरा गर्नु पनि समयको बर्बादीभन्दा अरू केही होइन । आधुनिक पुस्ताका लागि यो सबै काम ख्याल-ठट्टाभन्दा अरू केही हुन सक्दैन । उनीहरूको माया मात्र शारीरिक सम्बन्धमा केन्दि्रत छ । उनीहरूको माया जुनी-जुनीको माया र समर्पणमा अटाएको छैन । इन्टरनेटको चक्रब्युहमा परेका युवाहरू हिजोआज फेसबुक र हाइफाइभमा आफ्नो माया व्यक्त गर्न थालेका छन् । उनीहरूमा केही संकोच छैन, जसले पढे पनि हुने । ब्लगमा जे मनमा आयो त्यही लेख्यो । नेटबाट एसएमएस कपी गर्‍यो अनि तुरुन्त अरूलाई पठायो । भए हुन्छ नभए सन्च भनेझैं छ अहिलेको प्रेम । मन पराएका मान्छेलाई फूल पठाउनु र रगतले लेखेको चिठी पठाउनु पूरै बेबकुफी बन्दै गएको छ । आधुनिक भावनामा गरिने प्रेममा आई लभ यू लेखेर एसएमएस पठाए भैहाल्छ, जस्तोसुकै प्रतिक्रिया आओस् मतलब छैन ।




शुभकामना तथा बधाई दिन पनि अहिले कार्ड बाँड्नुपर्छ भन्ने छैन । त्यसो गर्नुलाई अहिलेको पुस्ताले मूर्खता मान्न सक्छ । साइबरमा बस्यो अथवा घरकै नेट जडान गरिएको कम्प्युटरमा बसेर इकार्ड पठायो भैहाल्छ । जहाँ आफूले चाहिँदो शब्द पठाए पुगिहाल्छ । जुन पारामा पनि पठायो प्रापकले स्वीकार गर्नैपर्छ । नेपालीलाई जानि नजानी नेपांग्रेजी बनाएर सेन्ड गर्‍यो एसएमएस र मेल त गैहाल्छ । यति त हो, आजको जमानामा चल्ने एसएमएसको माया ।



आधुनिकीकरणसँगै मायाका बारेमा युवापुस्ताको सोच पनि बदलिएको छ । जोसँग डेटिङ गयो उसँगै विवाह गर्नैपर्छ भन्ने छैन । आजकाल माया पहिलेजस्तै बाबुआमाले खोजेको युवा वा युवतीलाई बन्द आँखाले स्वीकार गर्ने होइन, बरु पूरै बुझेर मात्र वैवाहिक सम्बन्ध हुन्छ ।



सूचना-क्रान्तिको समयमा माया त केवल समय कटाउने साधन बनेको छ । एउटासँग च्याटिङ गर्‍यो अर्कोसँग मोबाइलमा एसएमएसको बार । भनिन्छ, एसएमएस कुनै नशालु पदार्थभन्दा कम छैन । त्यसमा रिंगटोन पनि जोडिएको छ । रिंगटोनले नै कसले फोन गरेको थाहा हुन्छ र त्यो कललाई कट र एसेप्ट गर्ने आफ्नै हातमा छ । रिंगटोन पनि एउटा नशा बनेको छ । वास्तवमा सुविधाले मानिसको जिउने स्टाइल र सोचमा पूरै परिवर्तन ल्याएको छ । सानो स्क्रिनमा सबै पाइन्छ । मोबाइल मायाको साइनो लाउने सजिलो माध्यम भएको छ । त्यसैले सबै ठाउँमा सबैले मोबाइलमा एसएमएस गरिरहेको देख्न सकिन्छ । होटल, रेस्टुराँ, पार्क, सिनेमा हल, डान्सपार्टी, सडक चोक, गल्लीहरूमा जहींतहीं एसएमएस गर्न व्यस्त युवाहरू देखिनु नौलो रहेन ।



यसको लोकप्रियता बढ्नुको प्रमुख कारण हो- चाँडोभन्दा चाँडो खबर जानु । पहिले लभ नोट पठाउन सजिलो थिएन । प्रेम-प्रेमिकाको कुरा नगरौं, श्रीमान-श्रीमती पनि मनोरञ्जनका लागि आँगन र कोठामा एसएमएस गरिरहेका हुन सक्छन् । श्रीमान्ले व्यक्त गर्ने एसएमएस माया श्रीमतीका लागि खुसी बन्छ भने श्रीमतीको एसएमएस श्रीमान्का लागि उत्प्रेरणा हुन्छ । एक-अर्काबीच आदान-प्रदान हुने एसएमएसले दम्पतीको माया गाढा बनाइरहेको छ । कहिलेकाहीं त उनीहरू आफ्ना साथी-संगीलाई श्रीमान्ले पठाएका राम्रा-राम्रा एसएमएस फुर्तिलो पारामा देखाउँछन् । यसले माया प्रदर्शन गर्नुले कति महत्त्वपूर्ण भूमिका खेल्छ भन्ने कुरा बुझाउँछ ।



त्यतिले मात्र पुग्दैन । कसैलाई सम्झन मात्र मोबाइलमा मिस कल गरे पुग्छ । कुनै पनि काममा हुँदा धेरै युवा र दम्पतीको मिसकल आए अचम्म मान्नु पर्दैन ।



एसएमएसलाई कसैले यौनको एक रूप पनि मान्दै आएका छन् । जुन केही हदसम्म सही पनि हुन सक्छ । अहिलेको पुस्ताले मायालाई शारीरिक सम्बन्धसँग तुलना गर्ने गरेको छ । जो राम्रो छ, जोसँग पैसा छ उसले माया पाउँछ । अरूलाई भने माया पाउन गार्‍हो छ । त्यसैले पैसा हुनेले मायाको भिखारी हुनुपर्दैन । भावना, आत्मीयता सबै बेकार कुरा हुन् । मुख्य कुरा त अहिलेको युवा पुस्ता चोखोपनमा विश्वास गर्दैन । यसलाई उनीहरूले हल्का रूपमा लिने गरेका छन् ।



आधुनिकताले सबै कुरा बदलिदिएको छ । सबै सीमा तोडि्दै गएका छन् । एसएमएस गर्नु कुनै गार्‍हो काम होइन । भाषाको ज्ञान नभए पनि यो खेलमा रमाउन सकिन्छ । कहिल्यै पछाडि हट्नु पर्दैन, जे आउँछ त्यही लेख्यो पठायो चलिहाल्छ । यहाँ भावुकतामा डुबेर मायाका शब्द टाइप गर्नु आवश्यक छैन, जस्तोसुकै टाइप गरे पनि अरू केही बुझ्नु पर्दैन, मात्र यौन बुझे पुग्छ । यो नयाँ समयमा बढ्दो आधुनिकताले नै मायाका बारेमा पनि नयाँ अर्थ लेखिरहेको छ । जसले विवाहभन्दा पहिले हुने शारीरिक सम्बन्ध बढाइ रहेको छ । विवाहपछि श्रीमान्सँग बस्न मन लागेन भने अर्को नयाँ सम्बन्ध बनाउनुमा कुनै आपत्ति छैन ।



एसएमएस शब्द शारीरिक सम्बन्धको पर्यायवाची बन्दैछ । यो कुनै यौनको औषधीभन्दा कम छैन । उत्तेजना बढाउन त्यति नै छाडा एसएमएस चाहिन्छ, त्यहाँ नयाँ शब्दकोश नै तयार हुन्छ । जेजस्तो गरे पनि हुने, कुनै नियम छैन । कति अचम्म छ आधुनिकतामा रमेको माया ? यहाँ चोखो प्रेमको कुनै ठाउँ छैन । आधुनिकतामा बगिरहेको यो बेलामा मायाको अर्थ व्यापक बन्दै गएको छ कि संकुचित ?

Love and Time

Once upon a time, there was an island where all the feelings lived: Happiness, Sadness, Knowledge, and all of the others, including Love. One day it was announced to the feelings that the island would sink, so all constructed boats and left. Except for Love.




Love was the only one who stayed. Love wanted to hold out until the last possible moment.



When the island had almost sunk, Love decided to ask for help.



Richness was passing by Love in a grand boat. Love said,

"Richness, can you take me with you?"

Richness answered, "No, I can't. There is a lot of gold and silver in my boat. There is no place here for you."



Love decided to ask Vanity who was also passing by in a beautiful vessel. "Vanity, please help me!"

"I can't help you, Love. You are all wet and might damage my boat," Vanity answered.



Sadness was close by so Love asked, "Sadness, let me go with you."

"Oh . . . Love, I am so sad that I need to be by myself!"



Happiness passed by Love, too, but she was so happy that she did not even hear when Love called her.



Suddenly, there was a voice, "Come, Love, I will take you." It was an elder. So blessed and overjoyed, Love even forgot to ask the elder where they were going. When they arrived at dry land, the elder went her own way. Realizing how much was owed the elder,



Love asked Knowledge, another elder, "Who Helped me?"

"It was Time," Knowledge answered.

"Time?" asked Love. "But why did Time help me?"

Knowledge smiled with deep wisdom and answered, "Because only Time is capable of understanding how valuable Love is."

Letter To Death

A letter written to a person on death row by the father of the man whom the


person on death row had killed:



You are probably surprised that I, of all people, am writing a letter to

you, but I ask you to read it in its entirety and consider its request

seriously. As the father of the man whom you took part in murdering, I have

something very important to say to you. I forgive you. With all my heart, I

forgive you. I realize it may be hard for you to believe, but I really do.

At your trial, when you confessed to your part in the events that cost my

son his life and asked for my forgiveness, I immediately granted you that

forgiving love from my heart.



I can only hope you believe me and will accept my forgiveness. But this is

not all I have to say to you. I want to make you an offer: I want you to

become my adopted child. You see, my son who died was my only child, and I

now want to share my life with you and leave my riches to you.



This may not make sense to you or anyone else, but I believe you are worth

the offer.



I have arranged matters so that if you will receive my offer of forgiveness,

not only will you be pardoned for your crime, but you also will be set free

from your imprisonment, and your sentence of death will be dismissed. At

that point, you will become my adopted child and heir to all my riches.



I realize this is a risky offer for me to make to you -- you might be

tempted to reject my offer completely -- but I make it to you without

reservation. Also, I realize it may seem foolish to make such an offer to

one who cost my son his life, but I have a great love and an unchangeable

forgiveness in my heart for you.



Finally, you may be concerned that once you accept my offer you may do

something to cause you to be denied your rights as an heir to my wealth.

Nothing could be further from the truth. If I can forgive you for your part

in my son's death, I can forgive you for anything. I know you never will be

perfect, but you do not have to be perfect to receive my offer.



Besides, I believe that once you have accepted my offer and begin to

experience the riches that will come to you from me, that your primary

(though not always) response will be gratitude and loyalty. Some would call

me foolish for my offer to you, but I wish for you to call me your father.

Love,

God

Sometimes people come into your life and you know right away that they were

meant to be there. To serve some sort of purpose, teach you a lesson or

help figure out who you are or who you want to become.

You never know who these people may be but when you lock eyes with them, you

know that very moment that they will affect your life in some profound way.

And sometimes things happen to you at the time that may seem horrible,

painful and unfair, but in reflection you realize that without overcoming

those obstacles you would have never realized your potential, strength, will

power or heart.

Everything happens for a reason. Nothing happens by chance or by means of

good luck. Illness, injury, love, lost moments of true greatness and sheer

stupidity all occur to test the limits of your soul. Without these small

tests, life would be like a smoothly paved, straight, flat road to nowhere.

Safe and comfortable but dull and utterly pointless.

The people you meet affect your life. The successes and downfalls that you

experience can create who you are, and the bad experiences can be learned

from. In fact, they are probably the most poignant and important ones.

If someone hurts you, betrays you or breaks your heart, forgive them because

they have helped you learn about trust and the importance of being cautious

to whom you open your heart.

If someone loves you, love them back unconditionally, not only because they

love you, but because they are teaching you to love and to open your heart

and eyes to little things. Make every day count.

Appreciate every moment and take from it everything that you possibly can,

for you may never be able to experience it again.

Talk to people you have never talked to before, and actually listen. Let

yourself fall in love, break free and set your sights high.

Hold your head up because you have every right to. Tell yourself you are a

great individual and believe in yourself, for if you don't believe in

yourself, no one else will believe in you. Create your own life and then go

out and live it.

"If you take your eyes off your goals, all you see are obstacles."

Don't Ever Stop Believing In Yourself -

There are times when we believe in everything and everybody but ourselves. There is a constant search for mentors and role models when they exist within us.




The most brutal beating that we take is the one that we inflict upon ourselves. We make one mistake and we count ourselves out before the referee can blow the whistle.



We beat ourselves down into a state of depression. Depression is a dark and dreary place where we drink tears for breakfast, lunch and dinner. We tend to use our carnal mind, eyes and ears that are distorted during this dark time.



Have you ever cried all night long? If so, do not cry a minute past midnight because the bible states that Crying may last for a night. But joy comes in the morning. This passage was taken from Psalms 30:5 in the International Children's Bible. Midnight is the cut off point for one day and if you cry one minute past midnight, you have blocked your joy from coming. Dry your eyes at midnight if you really have to cry. Place a smile on your face and embrace joy. Cheer up, it's morning time, joy has arrived!



Is self doubt is still hanging around harassing you? If so, get rid of it. I hear you saying, "I have made so many mistakes." This is a familiar phrase that has been spoken so faithfully by many people. But, you are not alone. We've all made many mistakes but . . . the more mistakes you make. . .the more self-doubt and less confidence you will have in yourself.



Imagine yourself as a confident person free from self-doubt. Hold this image everyday until it sinks into your spirit. Whenever negative thoughts about yourself enter your mind, erase them immediately. Confidence will become a way of life for you!

विवाहपूर्वको प्रेम फगत प्रेमका लागि नभै कम्तीमा सम्भावित जीवनसाथीभित्र आफू अनुकूल वा आफ्नो अपेक्षाअनुरुपको व्यक्तित्वको खोजी गर्नका लागि हुनुपर्छ। आपसी निकटता र विश्वासमा विवाहपूर्व प्रेमसम्बन्धमा कसैले लामो समय बिताउँछन् भने, त्यो राम्रो ! त्यसो हुँदा विवाहपूर्व नै दुई पक्षबीच पर्याप्त परिपक्वता र समझदारी विकास भैसकेको हुन्छ।

विवाह र समझदारी


विवाहलाई धेरैले सम्झौता मान्छन् । यथार्थमा विवाह बाध्यताको सम्झौता नभै समझदारीमा जीवन जिउने कला हो । शब्दको पछि नलागेर विवाहलाई सम्झौता नै मान्ने हो भने पनि 'सम्झौता' आफैमा नराम्रो हुँदैन । एक्लाएक्लै बाँचेका अधुरा दुई पक्ष एक भै पूर्णताको अभ्यासमा लागिपर्छन् भने त्यसमा नराम्रो के छ ? सबै काम, दायित्व र निर्णय हिजोसम्म एक्लाएक्लै गर्ने दुई पक्ष विवाहपछि आपसी सहमति, सल्लाह र समझदारीमा काम गर्छन् भने त्यसमा नराम्रो के भयो र ? विवाहपछि स्वतन्त्रता गुम्छ भनिन्छ । विवाहसँगै गुम्ने कुराको समीक्षा गर्नुपूर्व योसँगै प्राप्त उपलब्धिको पनि सम्झने कि ? विवाहपछि हामी नयाँ जीवन पाउँछौं । जीवनभरको साथी पाउँछौं । विश्वास, माया र भरोसा पाउँछौं । विवाहपछि केही जिम्मेवारी बढ्लान्, सँगै जिम्मेवारी पूरा गर्न आधा भूमिका खेल्ने सहयात्री पनि पाएका हुन्छौं । विवाहलाई 'दलदल' भन्छन् कतिपयले, सही हो । स्मरणरहोस्, कमल दलदलमै फुल्छ । कमल फुलाउन सक्नु-नसक्नु अर्को कुरा !



मायालुको आगमनको कल्पना मात्रले पछ्यौरी वा साडीको सप्को लहराउने, रिमझिम वषर्ा हुने कुरा वास्तविक जीवनमा त नहोला । एरेञ्ज वा लभ, जुनसुकै तरिकाले विवाह गरेका जोडीहरूले पूरा समझदारीमा काम गरे जीवन कल्पना गरिएभन्दा सुन्दर, आकर्षक र व्यवस्थित हुन सक्छ । 'सोचेजस्तो हुन्न जीवन' भन्नु सत्य हो । जीवन धेरै विगि्रएर 'सोचेजस्तो हुन्न जीवन' भन्नुभन्दा जीवन धेरै सपि्रएर 'सोचेजस्तो हुन्न जीवन' भन्नुमा आनन्द छ । यसैतर्फ हाम्रा प्रयास केन्दि्रत हुनुपर्छ । मंसिर सकियो, माघ, वैशाख आउँदै छन् । एक्लाहरूलाई विवाहको निर्णय लिँदा मन र मस्तिष्कको सन्तुलन मिलाउने पूरा अवसर छ । राम्रो काम गर्न ढिला हुँदैन । विवाहबन्धनमा बाँधिइसकेका जोडीहरूका लागि पनि सम्बन्धलाई पुनव्र्यवस्थित गर्ने पूरा हक, अवसर र स्वतन्त्रता छ । आवश्यक छ, इच्छाशक्ति र जागरुकताको !

विवाह र प्रेम


'विवाहपूर्व प्रेम अनिवार्य छ' भन्ने सुन्दा, सातआठ वर्षको उमेरमा विवाह गरेका हजुरबा-हजुरआमालाई अचम्म लागे पनि हाल यो अनिवायर् जस्तै भएको छ । लभलाई एरेञ्जको रुप दिएर विवाह गर्ने हुन् वा एरेञ्जमा लभको खोजी गर्नेहरू हुन्, दुवैथरीले प्रेमको अनिवार्यता स्वीकार गरेका छन् । विवाहपूर्वको प्रेम फगत प्रेमका लागि नभै कम्तीमा सम्भावित जीवनसाथीभित्र आफू अनुकूल वा आफ्नो अपेक्षाअनुरुपको व्यक्तित्वको खोजी गर्नका लागि हुनुपर्छ । आपसी निकटता र विश्वासमा विवाहपूर्व प्रेमसम्बन्धमा कसैले लामो समय बिताउँछन् भने, त्यो राम्रो ! त्यसो हुँदा विवाहपूर्व नै दुई पक्षबीच पर्याप्त परिपक्वता र समझदारी विकास भैसकेको हुन्छ । यस्ता जोडीका लागि विवाह न फलामको ढोका हुन्छ, न विवाहपछिको घरव्यवहार फलामको च्यूरा ! विवाहपूर्व प्रेम हुनु दीर्घ सम्बन्धको आधार हो । तथापि, सफल जीवनका लागि प्रेम मात्र पर्याप्त हँुदैन ।

सामाजिक प्राणी हुनुका नाताले मानिस आफ्नो जीवनकालका विभिन्न चरणमा विभिन्न सम्बन्धमा गाँसिन्छ । मानिसले गाँस्ने यस्ता हरेक सम्बन्धको आफ्नै महत्त्व र आवश्यकता छ । यस्ता सम्बन्धहरूमध्ये प्रेमसम्बन्ध पनि एक हो, जसले मानवीय सम्बन्धहरूमध्ये विशिष्ट सम्बन्धको उपमा पाएको छ ।




कुरा ढिलो-चाँडोको मात्र हो, अन्यथा हरेक मानिस प्रेम सम्बन्धमा बाँधिन्छ भन्ने दावा गर्न सकिन्छ । 'इट इज नेभर टू लेट टु फल इन लभ' भन्ने भनाइले प्रेम-सम्बन्ध गाँस्न कहिल्यै ढिलो नहुने र जोसुकैले जहिलेसुकै प्रेम पाउन र दिन सक्ने स्वतन्त्र अवस्थाको वकालत गरेको छ । प्रेममा उमेर, जात, धर्म भूगोल आदि कुनै कुराको छेकवार हुँदैन । मनको एकीकरण प्रेमको एक मात्र र अन्तिम सर्त हो ।



'देयर इज वन्ली वान ह्याप्पिनेस इन लाइफ-टु लभ एन्ड टु वि लभ्ड' भनिन्छ, जसले प्रेमसम्बन्धको सकारात्मकता र विशिष्टतालाई इङ्गति गर्छ । 'लाए पनि गार्‍हो, नलाए पनि गार्‍हो' को विशेषणले पनि प्रेमलाई चिन्ने र बुझ्ने काम हुन्छ । आखिर के हो त प्रेम ? के हुन् यसका विशेषता ? यी र यस्ता प्रश्नको उत्तर एउटै र एकनासको भने भेटिँदैन । प्रेममा हरेकको आफ्नै भोगाइ हुन्छ, त्यसैले प्रेमलाई हरेकले सापेक्ष रूपमा परिभाषित गर्छन् । प्रेम-सम्बन्ध तथा प्रेमाभ्यास विशिष्ट कला हो भन्ने कुरामा दुईमत नहोला । यही विशिष्ट प्रेमका विशिष्ट लक्षणहरूलाई यसरी सूचीकृत गर्न सकिन्छ ।



एकान्तको बसाइ



एकान्तपि्रयता प्रेमपारखी अझ भनौँ प्रेमरोगीहरूको सर्वाधिक साझा चरित्र हो, लक्षण हो । कतिपय मानिस पनि स्वभावैले एकान्तप्रेमी हुन्छन्, तर प्रेमीहरूको एकान्तपि्रयता केही बढी नै गहिरो र फरक हुन्छ । चुकुल लगाएर कोठाभित्र एक्लै बस्नु, ब्याकग्राउन्डमा सुमधुर गीत गुन्जाएर आफैंभित्र हराउनु, पार्क वा बगैंचाका छेउँछाउमा बस्नु आदि एकान्त बसाइका केही उदाहरण हुन् । अझ गजबको कुरा त के छ भने प्रेमीहरूको एकान्त र एक्लो बसाइ भीडभाडमा पनि सम्भव हुन्छ । प्रेम-रोगी आफू भीडभाडमा हुन्छ तर उसले त्यहाँ भीड देख्दैन । त्यहाँ पनि उसले आफू एक्लो भएको पाउँछ र ऊसँग कोही हुन्छ भने उसको आफ्नो मानिस मात्र ।



एकोहोरो संवाद



एकान्तमा बसेर प्रेमरोगीहरू के गर्छन् भन्ने प्रश्न उठ्न सक्छ । प्रेमजोडी साथमै भए त कुरा बेग्लै, प्रेमीहरू एक्लै छन् भने पनि उनीहरू आफ्नो जोडीदारसँग कुरा गर्दै बसेका हुन्छन् । हाँसोउठ्दो कुरा छ, तर यथार्थ हो- प्रेमीहरू एकान्तमा हावासँग कुरा गर्दै बस्छन् । ओछ्यानमा तकियासँग कुरा गर्दै पल्टिएका हुन्छन् । यही सोच्दै कि हावामा आफ्नो मानिसको अंश छ, तकिया आफ्नै मानिसको शरीर हो ।



एकनासको टोलाइ



एकान्तको बसाइँमा सधैं एकोहोरो संवादमात्र हुँदैन । यस्तो बसाइको अधिकांश समय टोलाएर बित्छ । यो लक्षण आफ्नो प्रेम-साथीसँग लामो समयसम्म भेट गर्न नपाएका प्रेमीहरूमा बढी देखिन्छ । यस्ता टोलाइहरू पनि फरक-फरक रूपका हुन्छन् । कोही टोलाउँछन्, त केवल टोलाउँछन्, आफ्नो भौतिक अस्तित्वको ख्यालै नगरी, तर केही भने टोलाइलाई सुन्दर सपना देख्ने माध्यम बनाइरहेका हुन्छन् । कतिपयमा यो दोहोरो लक्षण एकसाथ पनि देख्न सकिन्छ ।



कल्पनाका उडानहरू



सुन्दर कल्पना गर्नु र कल्पनामै संसार जितेको अनुभव गर्नु प्रेमीहरूको दैनिकी नै हो । प्रेममा यथार्थभन्दा कल्पनाले बढी ठाउँ लिएको हुन्छ । यही बानी कतिपयका लागि प्रेमसम्बन्ध समाप्तिको कारक बन्ने गरेको छ । आफ्नो प्रेमलाई सफल पार्नतिर लाग्नुभन्दा बढी प्रेमीहरू कल्पनामै डुबिरहने हुनाले उनीहरू चिप्लिने गरेका छन् । जीवन कल्पनाजस्तो सुन्दर, खोटरहित र उल्झनरहित हुँदैन । यो वास्तविकतालाई थोरैले मात्र बुझ्छन् । यसो भन्दैमा प्रेमको कल्पनाशीलता र त्यसभित्रको अनुपम सन्तुष्टिलाई छोडिहाल्नुपर्छ भन्ने होइन र त्यो सम्भव पनि छैन । प्रेममा कल्पना आवश्यक छ, तर मूर्त र वास्तविकतासँग नजिक रहेर गरिएका कल्पनाहरू बढी लाभदायक हुन्छन् ।



सम्झनाका लावा-लस्कर



मानिसका भरपर्दा र स्थायी मित्र भनेका उसका सम्झना हुन् । प्रेमीहरूको हकमा त झन् सम्झना भनेका विशेष शक्तिदायक टोनिक हुन्, जसले वर्तमानको शून्यतालाई धेरै हदसम्म मेटाउने काम गर्छ । बितेका दिनमा आफूले र आफूहरूले सँगै बिताएका पलहरू, आफ्नो मान्छेका विभिन्न क्रियाकलाप, उसका बोली एवं विचारहरू सम्झना बनी सामुन्ने आइदिन्छन् । तिनै सम्झनाको पछि लागेर केही समय भावनामा बहनुको मजै बेग्लै हुन्छ । 'दर्दमे भी ऐ लव मुस्कुरा जातेहै, बिते लम्हे हमे जब भी याद आतेहै' गीतका यिनै भावसँग सहमति जनाउँछन् प्रेमीहरू ।



भविष्यका योजनाहरू



कल्पनाको सम्झनामा डुबी बस्दा प्रेमीहरू भोलिका मीठा योजना बनाउन भुल्दैनन् । प्रेमले भरिएका उनीहरूका मन र मस्तिष्कमा सानो घर, सुन्दर परिवारजस्ता मायैमायाले भरिएका सपना र योजनाका संरचनाहरू खडा भैरहेका हुन्छन् । उनीहरू आदर्शजोडी बनेर बाँच्ने कल्पना गर्छन् ।



प्रारम्भको चञ्चलता



प्रेममा चञ्चलताको ठूलो स्थान छ । प्रेममा परेपछि स्वभावैले मन चञ्चल हुन्छ । ऊभित्र थुप्रै रोमाञ्चक भावना उमि्रन थाल्छन् । उमङ्गको सञ्चार हुन्छ । मन चङ्गासरि नाच्छ, बादलझैँ उड्छ । प्रेमको प्रारम्भिक अनुभव र अपूरा थुप्रै उत्सुकताले चञ्चलताको मात्रालाई बढाइदिन्छ ।



गम्भीरताको दोस्रो पाटो



प्रेमीहरू परिपक्व हुँदै जाँदा, उनीहरूको प्रेमप्रतिको चञ्चलतामा कमी आउँदै जान्छ । उनीहरू क्रमशः गम्भीर बन्दै जान्छन् । भावनामा बहने गतिमा पनि कमी आउँछ । अमूर्त सपनाहरूमा उनीहरू धेरै भुल्दैनन् । 'लभ नेभर कम्स एलोन, इट कम्स विद् रेस्पोन्सिब्लिटिज', हो रहेछ, उनीहरू बल्ल स्वीकार्छन् । जिन्दगी कल्पना र भावनाभन्दा यथार्थको नजिक भएर जिउनुपर्दो रहेछ भन्ने बोध हुन्छ उनीहरूलाई ।

What is love?

What is L O V E

What is love? It is one of the most difficult questions for the mankind. Centuries have passed by, relationships have bloomed and so has love. But no one can give the proper definition of love. To some Love is friendship set on fire for others Maybe love is like luck. You have to go all the way to find it. No matter how you define it or feel it, love is the eternal truth in the history of mankind.


Love is patient, love is kind. It has no envy, nor it boasts itself and it is never proud. It rejoices over the evil and is the truth seeker. Love protects; preserves and hopes for the positive aspect of life. Always stand steadfast in love, not fall into it. It is like the dream of your matter of affection coming true. Love can occur between two or more individuals. It bonds them and connects them in a unified link of trust, intimacy and interdependence. It enhances the relationship and comforts the soul. Love should be experienced and not just felt. The depth of love can not be measured. Look at the relationship between a mother and a child. The mother loves the child unconditionally and it can not be measured at all. A different dimension can be attained between any relationships with the magic of love. Love can be created. You just need to focus on the goodness of the other person. If this can be done easily, then you can also love easily. And remember we all have some positive aspect in us, no matter how bad our deeds maybe. And as God said �Love all�

Depending on context, love can be of different varieties. Romantic love is a deep, intense and unending. It shared on a very intimate and interpersonal and sexual relationship. The term Platonic love, familial love and religious love are also matter of great affection. It is more of desire, preference and feelings. The meaning of love will change with each different relationship and depends more on its concept of depth, versatility, and complexity. But at times the very existence of love is questioned. Some say it is false and meaningless. It says that it never exist, because there has been many instances of hatred and brutality in relationships. The history of our world has witnessed many such events. There has been hatred between brothers, parents and children, sibling rivalry and spouses have failed each other. Friends have betrayed each other; the son has killed his parents for the throne, the count is endless. Even the modern generation is also facing with such dilemmas everyday. But �love� is not responsible for that. It is us, the people, who have forgotten the meaning of love and have undertaken such gruesome apathy.

In the past the study of philosophy and religion has done many speculations on the phenomenon of love. But love has always ruled, in music, poetry, paintings, sculptor and literature. Psychology has also done lot of dissection to the essence of love, just like what biology, anthropology and neuroscience has also done to it.

Psychology portrays love as a cognitive phenomenon with a social cause. It is said to have three components in the book of psychology: Intimacy, Commitment, and Passion. Also, in an ancient proverb love is defined as a high form of tolerance. And this view has been accepted and advocated by both philosophers and scholars. Love also includes compatibility. But it is more of journey to the unknown when the concept of compatibility comes into picture. Maybe the person whom we see in front of us, may be least compatible than the person who is miles away. We might talk to each other and portray that we love each other, but practically we do not end up into any relationship. Also in compatibility, the key is to think about the long term successful relationship, not a short journey. We need to understand each other and must always remember that no body is perfect.

Be together, share your joy and sorrow, understand each other, provide space to each other, but always be there for each others need. And surely love will blossom to strengthen your relationship with your matter of affection.

Janak Bhandari
02 Feb 2011

इटालीकी मेरी मेडि

हिजोआज केही लेख्न्न मन लाग्दैन । विषयवस्तुको प्रचुरताले हो अथवा दिनदिनै मर्दै गएको संवेदनाले हो, केही पत्तो लगाउन सकेको छैन । मेरो लेखनी थाकेको हो कि - त्यसो पनि हुन सक्छ । यहां हुन नसक्ने, हुन नहुने जे पनि हुने समय बितिरहेका बेला जे पनि हुन सक्छ । प्रसङ्ग यस बेला एउटा कथा लेख्न्नेहो ।

हाइ मेडि
हाइ जनक

सामान्न्य तया हाम्रो सम्वादको सुरुवात् यहि बाट हुन्छ
कस्तो छ तिमिलाइ?
मलाइ ठिकै छ, अनि तिमिलाइ?
म पनि ठिक् छु, एकदम् ठिक,मुस्कुराउछिन् उनि।
खाना खायो जनक्?

छैन, आनि तिमिले?

मैले पनि खाएको छैन, पकाउने तयारिमा छु जनक।
के छ विसेश परिकार मेडि आज ?
चिकन करि र सलाद बनाउने बिचार छ आज।

वाऊ! चिकन करि? आइ लाइक चिकन करि भेरिमच। यु डोन्ट कीप फर मि मेडि?

ह्वाइ नट जनक, आइ विल कीप् फर यु । कम टू मि भेरि सून ओ के? हास्न थाल्छिन उनि ।

धन्यवाद मेडि, यति भनेकोमा।ठान्नू तिमिले बनाएको चिकन करि खाइ सके मैले। इट्स भेरि टेस्टि मेडि ।
जनक, म भगवान सङ्ग प्रार्थना गर्छु, कि मैले बनाएको चिकन करि साच्चै खुवाउने अबसर मिलोस मलाइ । अलि गम्भीर हुन्छिन उनि ।
फेसबूक बाट टुसाएको हाम्रो मित्रता याहू च्याटमा आएर झाङ्गीन्छ जब, लाग्न थाल्छ हामी बिचको सम्बन्ध कुनै नौलो नभएर पुरानो हो । धेरै पुरानो र प्रगाढ नाता छ हामी बिचमा। याहू च्याटमा प्रबेश हुन्छौ जब हामी, पत्तै हुदैन हामिलाइ हाम्रो घन्टौ घन्टा बितेको………।
इटालीको मिलान शहर स्थित आफ्नो  घर बाट पाच घन्टाको ट्रेन यात्रा तय गर्नु पर्छ रे उनिलाइ आफ्नो कार्य क्षेत्र माउन्टेन सम्म पुग्नको लागि। साताको  दुइ दिन मिलान स्थित आफ्नो घरमा जाने र बाकि  दिनहरु कार्य क्षेत्र माउन्टेनमा बिताउछिन ऊनि । श्रीमान र  दुइओटा सन्तानकी कुशल धनी मेडीको सानो, सुखी र सुन्दर परिवार छ। आफ्नै सुन्दर सन्सार छ उनको।

खेलहरु मध्य जेम्नास्टिक् औधि मन  पराउने मेडि, बिहानको सारिरिक ब्यायम बाट  सुरु गर्छिन आफ्नो दिनचर्या । ब्यायम, स्नान, ब्रेकफास्ट अनि इन्टरनेट मेरो पहिलो प्राथमिकताका बिषयहरु हुन् उनि भन्दछिन । म कस्तो ब्यायम गर्छु हेर्ने हो जनक? भारत्तोलनका केहि सामग्री हातमा लिदै वेब क्याम अगाडि प्रस्तुत हुन्छिन उनि । उसो त स्विमिङ पनि मन पर्छ रे उनिलाइ । तेसैले सातामा एक पटक स्वीमिङका लागि जाने गर्छिन छोरिलाइ साथमा लिएर मेडि ।

४९ बर्ष पुरा भैसकेको र आउदो मे महिनामा पचासौ जन्म दिन मनाउन आफ्नो जन्म घर फिलिपिन्स जाने मनस्थितिमा छिन् मेडी। सधैभरी कति बस्नु अर्काको ठाउमा, जन्मदिनकै बाहानामा भए पनि कमसेकम आफ्नो देसमा  जान त पाइन्छ, उनि हास्दै भन्छिन।
खुला बिचारधाराकी चैन मेडी। प्रेम र जिबन होस वा सेक्स, खुलेर कुरो गर्छिन  उनि। प्रेम जिबनको अभिन्न अङ्ग हो भने सेक्स स्वादिस्ट भोजन हो। सन्तुलित  आहार हो सेक्स। सेक्स सहमतिमा हुनुपर्दछ, अन्यथा यो अपराध हो। सेक्सको दुरुपयोग हुनुहुदैन । उनको ठम्याइ छ ।
सम्बादको क्रममा आटुट् मुस्कान र हासो देख्न पाइन्छ मेडीको मुहारमा। घरि घरि मुख बिगार्दै जोक्स (जिस्कने) पनि गर्छिन उनि। र भन्छिन जनक स्माइल वान्स प्लिज……। यू अलवेज लूक्स् सिरियस। तर किन?
सरि मेडी, तिम्रो प्रस्नको जबाफ दिन सकेन मैले। हाम्रो बिचमा पनि धेरै प्रकारका कुरोहरु भए सम्बाद्को क्रममा। मेरो कतिपय कुरो चित्त नबुझेको पनि हुन सक्छ तिमिलाइ। तर कहिले पनि रिसायको पाएन मैले तिमिलाइ। के तिमिलाइ कहिले पनि रिस उठ्दैन र मेडी?
हो, जनक रिस उठदैन भन्दा पनि हुन्छ मलाइ। सधै खुसि हुन्छु म। मेरो प्रतेक बिहानीको सुरुवात खुशिबाट होस भन्ने चाहान्छु म। रिस र राग मनमा राखनु हुदैन भन्ने लाग्छ मलाइ। मनमा रिस्-राग भएन भने , मन खुसि नै खुसि हुन्छ। I Think, happy makes a man healthy . मानीस खुसि हुन सिक्नु पर्छ जनक। हरेक कुरोलाइ सकारात्मक रूप् बाट हेर्न जान्यो भने खुसि नै खुसि भेटिन्छ तेहा। हरेक कुरो सोभाविक छ यहा। सुख र दुख सोभाविक छ, प्रेम र जिबन सोभाविक छ। अनि  जन्म र मिर्तु सोभाविक छ । भने मानिस किन दुखी हुने, किन रिसाउने?
वाऊ ! मेडी कति सुन्दर बिचार छ तिम्रो……
धन्यवाद जनक।
मेडी, प्रसङ्ग बदल्ने हो कि?
भैहाल्छ नि जनक, भन बरु कुन विषयमा कुरो गर्ने हामि?
मेडी कति सुन्दर छौ है तिमि?
हो र? मलाइ त लाग्दैन कि म सुन्दर छु। बरु तिम्रो आखा सुन्दर छ जनक। तिम्रो हेराइ सुन्दर छ। जुन कुरोलाइ जसरि हेरयो तेस्तै देखिन्छ जनक।
ठिक भन्यो मेडी तिमिले। जुन कुरो लाइ जसरि हेरयो तेस्तै देखिदो रहेछ।

आनि छोयेङ डोल्माको त्यो गीत याद आयो मलाइ यतिखेर

फूलको आखामा फूल सन्सार ।।
काडाको आखामा, काडै सन्सार…।

मेडि यौटा अर्को कुरो सोध्न मन लाग्यो मलाइ तिमि सङ्ग ।
भन के कुरो हो जनक?
तिमि यती सुन्दर छौ। यो उमेरमा आएर कोहि पुरुष मान्छे तिम्रो सुन्दरता प्रती लोभियो भने?
खित्का छोडेर हास्छिन मेडी। र भन्छिन यु नो जनक, आइ यम फोर्टि नाइन। यो कसरि सम्भब हुन सक्छ? डोन्ट वोरि, मलाइ कसैले पनि आखा लगाउने छैनन । एउटा जिम्मेबार आमा हुन् जनक म। १८ वर्षकी त मेरि छोरि भैसकी। अब त पालो मेरो होइन, मेरि छोरिको हो… मुस्कुराउछिन उनि। आइ लव माइ हजबेन्ड, आइ लव माइ किड्स्। तिमिलाइ पनि म तेति नै माया गर्छु जनक, जति म आफ्नो परिवार लाइ गर्छु। मेरो भाइको रूपमा माया गर्छु म तिमिलाइ। आइ लव यू यज अ माइ ब्रदर। धेरै साथीहरु छन मेरा, तर यु आर स्पेसियल वान । बट योउ अरे म्य् स्पेसल् वान ।
धन्यवाद मेडी, आइ लव यु टू यज अ माइ सिस्टर।

खुसि रहनु, स्वथ्य रहनु सधै भरि।५० औ जन्मदिनको अगरिम शुभकामना छ मेरो तिमिलाइ…………
तर, डोन्ट फोर्गेट तु कीप चिकन करि फोर् मि ओके?
सिओर जनक, आइ विल कीप चिकन करि फोर् यु तर छिटै आउनु है त?
जोरले हास्छीन मेडी।

बाइ जनक, सी यु लेटर । टेक केयर।
बाइ मेडी, सी यु लेटर । टेक केयर यू अल्सो।

च्याटरूम बाट बाहिरिन्छौ दुबै जना……

आगो

जनक भण्डारी

न्यानो हुन मलाई औधि मनपर्छ । आगोनजीक त्यसको रापसँग सम्बन्ध राख्न मेरा लालायित मांसपेसीका रेशाहरू जाडोका अनुभवले कक्रक्क पर्छन्, पर बलिरहेको आगोको तापमा ती रेशाहरूले देखेर टाढैबाट भावनामा अनुभव गर्न थाल्छन् । एक प्रकारको न्यानो तरङ्ग मेरा मांसपेशीका रेशाहरूका तारबाट मस्तिष्क भरि झड्क्रित हुन्छ । यसको अनुभव अङ्ग अवयवहरूमा संचालित भएको पाउँछु । म खुशीका मनमनै गुलियो मन पारेर हाँस्छु । मनको ओठहरू गंभीर खुशीका जलले हराभरा हुन्छन्, अनि म लुकाउनै नसकिने गरेर ओठहरूमा हराभरा व्यक्तिन्छु । मसँगै हिंडेको साथीले मलाई भन्छ - किन त्यसरी एक्लै मक्क परेकी - म त्यसलाई व्यक्त गर्दिनँ किनकि मेरा स्वयं उपस्थितिको अभिव्यक्तिको अगाडि शब्दका अभिव्यक्ति अधुरो हुन्छ भन्ने मलाई लाग्छ । म उसलाई उछिनेर त्यो रानेर पुग्न पाइला शीघ्र रूपमा बढाउँछु । मैले त्यतिबेला आगोको उज्यालो मात्र देखेको हुन्छु, त्यसको अवशेष कोइलाको कालो वा त्यसको नतीजा धूवाँको अँध्यारो देख्दिन, किनकि ती सबै आगोको न्यानो मात्र हुन्छ । म खरानी देख्दिन, किनकि खरानी अवशेष हो र भविष्य बताउने अवशेषलाई देख्ने प्रौढता र बुढौती ममा विकसित भएको छैन । त्यहाँ आगो बालेर अगाडि बसेको एउटा मानिस छ, जो हार्दिकता र स्नेहले मलाई टाढैबाट स्वागत गरिरहेछ, बोलाइरहेछ, औंलाले इशारा गरिरहेछ ।
म हिंड्दै गरेको ठाउँको र त्यस आगोको रापको ठाउँमा बाटोको दूरी निक्कै नै छ ! मेरा गोडा शीघ्रातिशीघ्र बढ्न थाल्छन् । त्यपछि झन् मेरा गोडाहरू यसरी हिड्दा-हिड्दा त्यस आगोसँग साक्षात्कार हुने ठाउँ वा जमीनको अंशमा आइपुग्छन्, जसमा म निसङ्कोचस्पष्ट रूप भएर समानान्तर सिंढीको रेखामा त्यहाँ उभिन पुग्छु । आगो प्रचण्ड रूपमा बलरहेको हुन्छ । एकछिन त आगोको ज्वालामा आफूलाई पनि प्रज्वलित पाउँछु । म त्यस रापमा आफूलाई हर्ेर्ने प्रयत्न गर्ने कोशिश गर्छु एक छिन त आनन्दी, आराम, स्वच्छ र न्यानो पाउँछु आफूलाई । त्यहीको त्यस साथीले मलाई भन्छ - "अलिक नजिक आएर बस, मेरो सँग नै ।" म स्वचालित यन्त्र जस्तो त्यतै लच्कन्छु । मलाई न्यानोको अनुभव प्रगाढ हुँदै जान्छ, मन पनि त्यसै साथ रमाउँदै जान्छ । न्यानोको पनि सङ्गीत हुँदोरहेछ प्रशस्त मेडोली भएको । मेलोडीको सरगमले भरिएका मेरा रक्त कोषाणु रापको न्यानोपन भएको अर्को मेलोडीमा मिस्सिन पुग्छन्-केन्द्रबिन्दु भएको उसको मानवीय भौतिक शरीरले बोकेका गोडातिर मेरो न्यानो पाउने उद्देश्य अझ अग्रसर हुन पुग्छ । मैले त्यतिबेला त्यहाँको त्यो आगोको न्यानो टिपिसकेको हुन्नँ, केवल रापले मात्र टाढाबाट नजिक हुँदै छोइएको हुन्छु ।

मलाई एउटा उखानको सम्झना हुन्छ,- "अगुल्टोले हानेको कुकुर बिजुलीदेखि तर्सिन्छ ।" त्यतिबेला त्यहाँ प्रत्यक्ष नै एउटा बालक अज्ञानमा आगोतिर बामे र्सर्दै घस्रन्छ, उसका आँखाले देखेको उज्यालोलाई उसको हातले टिप्न खोज्छ, त्यहाँ पोल्ने खतराको सीमारेखा उसले आफ्नो मस्तिष्कमा कोरिसकेको हुँदैन । एक मुष्ट आवाजले परबाट उसलाई "ए हुन्न हुन्न, पोल्छ, हुन्न" भनेर प्रतिक्रिया जनाउँछन् । त्यस आवाजप्रति एकचोटी आफ्नो शीघ्र आगो भेट्ने गतिलाई ऊ एकाएक टक्क रोक्छ । पोल्ने कुरालाई उसले देक्दैन, आगोको उज्यालोलाई मात्र देख्छ । फेरि शीघ्र गतिमा आगोतर्फकुद्छ र आगोलाई भेटिछोड्छ । तुरन्त यातना र पीडाले अज्ञानमा ठूलो आवाजमा त्रासको बीचमा रोएर चिच्याउन थाल्छ । म त्यो जीवित घटना त्यही फेरि देख्छु जुन आफूले पनि भोगिसकेको हुन्छु । वैचारिक साधारणीकरणको स्तरमा पुगेर मनभित्र आफूले आफैंलाई भन्छु-हर बालक आगोले पोलेको पीडाको ज्ञान अनुभवबाटै गर्छ । मलाई त्यो देखेर आफैं बालक भए जस्तो लाग्छ, मलाई नै पोलेजस्तो लाग्छ । म सम्झन थाल्छु मेरो मन पनि यसै गरी बामे सरेको थियो कुनै बेला, कुनै न्यानो वस्तुको प्राप्तीमा । आगोतिर कलिलो मन अग्रसर हुँदा, "ए हुन्न, हुन्न, पोल्छ, नजाऊ" भन्ने आवाज परिवारबाट र समाजबाट सुनेको थिएँ । म त्यो बालकको रुवाईको आवाजमा आफ्नै बामे सरेको पूर्वमनको आवाज पाउँछु । म त्यतिबेला आगोमा पुग्न अग्रसर हुँदा समातेर विपरित दिशामा फ्याँकेर आगोदेखि बचाइदिने कोही नभएको सम्झन्छु । त्यस बालकले आगोमा पोलेको हात गोडालाई नियालेर हेर्छ पोलेर बचेको तर कुरूप भइसकेको आफैंवरको आफ्नै मनलाई देख्छु । म हिस्टेरिया वा न्यूरोसिसले ग्रस्त भए झैं तुरुन्त ठूलो आवाजले डाको छाडेर रुन थाल्छु, तत्क्षण त्यहीं नै । सायद ठूलो भइसकेर पनि आवाज आउने गरी रोएको पहिलो हिक्का यही नै हो, आफूले नियन्त्रण गर्न नसकेको तीव्र दुःखको आरोह त्यही नै हो । मलाइ बलिरहेको त्यस आगोले तत्क्षण त्यहीं नछोएर नै पोल्छ । मेरो अनियन्त्रित आँसुको झरीले त्यस मुढोमा बलेको आगोलाई निभाउन के सक्थ्यो, बरु आगोमा घ्यू थपेजस्तो हुन्छ, आगो झन् प्रज्वलित भएरबल्न थाल्छ । सँगै उभिएको उसले मलाई हेरिरहेको हुन्छ । म रँदै र दौडदै घर र्फकन्छ, मैले मेरो आँसु र हिक्कालाई लुकाउनै सक्तिनँ यो रूपाइको हिक्का ज्वालामुखी भएर फुट्छ, अनि फैलन्छ । सबै घटना बगैंचा भ्रमण गरिरहनु भएका आमा र बुबालाई भनिदिन्छु । मेरो हात पनि बालककालमा यसैगरी पोलेको थियो । म आफ्ना ती अज्ञान औंलारहीत हात उहाँहरूको सामू तेर्स्याएर आँसु मिश्रति प्रश्न ठड्याउँछु - "यो मेरो हात कसरी पोलिएको थियो - तपाईँहरू त्यो घटनाको कारण मलाई कहिले पनि किन बताउनु हुन्न -"आमा रिसाएर र उदासीनता मिसिएको स्वरमा भन्नुहुन्छ "आगोले पोल्छ, तँलाई थाहा छैन -"बुबा ऐजन स्वरमा गंभिरता थपेर बोल्नु हुन्छ - "आगोलाई ताप्न जान्नु पर्छ छोरी ! अनि आगो न्यानो हुन्छ । आगोले सबैलाई पोल्छ । तँलाई आगोले पोल्दा तँ सानी थिइस् ।"
आजकल म अक्सर त्यो आगोले खाएको कुरूप हात तेर्स्याएर कोठामा हिटरको आगोको मात्र न्यानो ताप्ने गर्छु अक्सर म हिटरको आगोको करेन्ट र राप आँखाले नाप्ने गर्छु

Please Do Your Homework, Mr. Prime Minister


By nepali on January 18, 2010



As the Prime Minister of this country, Mr. Madhav Kumar Nepal needs to be able to answer to the main opposition when they seek clarification on what he blurts out on his speeches. How can you leave the House without answering The Questions, Mr. Prime Minister? According to Nepal News, Mr. Nepal had one whole day to provide the main opposition (the Maoists) with some answers but to no one’s surprise, failed to come up with anything. It is only too clear that Mr. Prime Minister didn’t do his homework.



Please read the following snippet from Nepal News:



UCPN (Maoist) parliamentary board deputy leader Narayan Kaji Shrestha had sought government’s official position on PM Nepal’s the alleged statement, Indian army chief’s statement about army integration in Nepal and alleged import of arms through Sunauli border on January 14 on Sunday.

On all three counts above, Mr. Nepal failed to deliver a response to the House and to the Nepali people. In his utterly shameful departure, Mr. Nepal failed to fulfill a fundamental tenet of a good leader: ability to step up to the plate and deliver when faced with a challenge. Rather, Mr. Nepal decided to bolt and in so doing made a mockery of himself yet again.



Question that I would like to find an answer to is - why did he leave? Did he have to go to the restroom? Unlikely, because he would have come back, one would hope. Did he forget something? That is a possibility considering he had all his answers written on a notebook or something. Or was he secretly hoping that the Maoists would forget about their queries from the day before? Or did he suddenly remember that his assignment was due today and he just went - “shit! forgot to consult the HLPM”? This, I’m thinking, could be it. The following is what transpired at the Chairman of HLPM Mr. Girija Prasad Koirala’s residence in Maharajgunj after the Prime Minister ventured out the door of the House this afternoon:



Mr. Nepal huffs and puffs his way to the foyer beside the living room where Mr. Koirala’s death bed elegantly lies. The death bed was built several years ago by Mr. Koirala’s adversaries at the time - all of Nepal, before presenting the ill-fated bed to the octogenarian on his birthday.



The bed sheet on that bed doesn’t have so much as a hint of anyone having occupied it, ever. After disappointingly glancing towards the death bed and feeling that pinch of Rs. 500,000 on his bank account and cringing, Mr. Nepal violently wipes off the sweat forming on his brow with the back of his hand:



Mr. Nepal: “Girija babu, what do I do? What do I do? I’m in deep shit again!”



Mr. Koirala: “Makuney bhai, calm down! Chill! Want a hit off this cigar?”



Mr. Nepal: “Girija babu, you know I quit that shit when I took up karate for self-defense! Remember how you said you didn’t need to join?”



Mr. Koirala: “Oh yeah, that’s right! I was secretly in talks with Prachanda ji at the time, unlike you guys. Hehe. Hehehe. Khit khit. He had assured me of my safety. What a nice man he is!”



Mr. Nepal: “Umm okay Girija babu, if you say so. But now I’m in trouble and I didn’t know who to turn to. You’ve got to help me out Girija babu. Please please!”



Mr. Koirala: “What did you do this time, Makuney bhai? Is Badal out kicking your behind again?”



Mr. Nepal almost loses his balance at that thought. Still shuddering, Mr. Nepal goes: “N..No..th..thank god no.”



Mr. Koirala: “What is it then, Makuney bhai? Problems at the house? Mrs. Nepal not happy that you’ve not been spending much time with her? Or is it the kids? They started to hang out with Paras?”



Mr. Nepal: “No Girija babu, I’m solid on the home front and the kids are nice kids - they wouldn’t disgrace my good family name like that. But thanks. Girija babu, I actually .. I .. er .. didn’t do my homework .. again. I forgot Girija babu.”



Mr. Koirala is furious.



Mr. Koirala: “What the hell man? Makuney bhai, how’s it gonna work like this man? You’ve got to take care of your business man! You’ve got to do your shit, my brother .. my brother from another mother! C’mon Makuney bhai! This ain’t gonna cut it man! YOU HAVE GOT TO DO YOUR HOMEWORK DAMMITTT!!!”



Mr. Koirala then glances towards Mr. K.P. Sharma Oli’s smiling framed photograph hanging on his wall which is located right beside the inordinately gleeful portrait of a famous Bollywood entertainer from the 70s, Mehmood. Mr. Nepal meanwhile follows Mr. Koirala’s gaze, drops his shoulders and sinks on the couch. A guard outside thinks he hears the Prime Minister of Nepal bawling. Unable to hold himself, the guard steps a couple of inches towards his left, and right through the weaving of the longest money plant in Nepal, peers through. A rush of excitement hits him when he sees Mr. Madhav Kumar Nepal, the Prime Minister of Nepal, incessantly crying his heart out in fetal position sucking on his thumb. After a while, Mr. Nepal starts mumbling some words to Mr. Koirala. Upon taking a listen closely, the guard can now distinctly hear a whining Mr. Nepal.



Mr. Nepal: ” .. sorry Girija babu. Sob sob. I’m .. sob .. really sorry. Please don’t call Mr. Oli. I promise .. sob sob .. I’ll never forget to do my homework again .. sob. Please Girija babu .. give me one chance.”



Mr. Koirala: “I don’t know Makuney bhai .. you’re unreliable. You’ve got to get your act together Makuney bhai. Plus, I’ve been noticing .. you lack leadership skills, bhai. You’ve got to be able step up to the plate when you’re being hit! You’ve got to show the Nepali people that you’re not a joke! You can’t be absconding like that and not doing your homework. Now quit crying!”



Mr. Nepal, for the second time today is seen wiping off his face. He takes off his glasses, pulls out his pink handkerchief from his suruwal, and does a clean sweep of his face. Putting his specs back on, Mr. Nepal goes: “Girija babu, tell me what I should do. I don’t have much time now and I need to finish this homework by this Thursday.”



Mr. Koirala: “Okay Makuney bhai, I’m doing this for the last time. One more slip, and you’re outta that seat! I can’t be baby-sitting you all the time. I’ve got shit to do too man!”



Mr. Nepal: “I know Girija babu and I completely understand. I will not let you down again. I promise.”



Mr. Nepal then clumsily holds the skin on his adam’s apple area collectively with his right thumb and right index finger.



Mr. Koirala sighs and says: “All right Makuney bhai all right! Just this once. Get your homework done right here right now!”



Mr. Koirala then writes something on a piece of paper and hands it out to Mr. Nepal. Mr. Nepal beams, and just like that, looks like he’s the happiest dude on earth. He pulls out his blackberry and starts dialing. The line connects and Mr. Nepal knows for sure that his homework will be done upon hearing the distinct, soft voice in a language that would make Mr. Paramananda Jha proud.



New Delhi: “Namaskar Pradhan Mantri ji! Boliye, kya khidmat kar saktey hain aaj hum aap key liye?”



After about 45 minutes, Mr. Nepal is seen exiting Koirala Niwas with the widest grin known to man. Media had already assembled outside the Koirala Niwas in Maharajgunj. Without entertaining the media, Mr. Nepal is seen waving to the cameras as he lunges into the comfortable Mercedes Benz.



On the nightly news later that evening, the guard at Koirala Niwas was laughing at the TV when the news anchor was throwing the following bullshit to the people of Nepal:



“The Prime Minister Mr. Madhav Kumar Nepal and the Chairman of the Nepali Congress had a meeting at latter’s residence this afternoon. According to our sources, the two discussed various ways of speeding up the Constitution writing process, among other things.”



Moving on the news anchor sternly continues:



“Meanwhile, the Chairman of Unified Communist Party of Nepal (Maoist) Mr. Pushpa Kamal Dahal, upon hearing about this meeting today, has threatened to pull himself out of the HLPM and has reportedly discussed with his party’s central committee’s members about a double whammy of mass Nepal Bandh from the 24th of Januray.”

Now there’s some truth, the guard was thinking to himself and thanking heavens for giving him the right frame of mind when he had decided to send both of his daughters to America for higher studies a couple of years back.